Position of people’s social political participation in respect with religious, with relying on Quran’s verses and Naj al-Balagha
Subject Areas : Islamic theologyKeywords: Quran, Nahj al-Balagha, political participation, social freedom, political doctrines.,
Abstract :
Political participation and the rule of majority (democracy) is one of the new models and the achievements of modern civilization for the administration and management of the community. The complexity of managing society and the demands of the people and deployment of this extended model in advanced societies, remind our tasks in further understanding of this general right from the religious point of view. Interestingly, this pattern in a unique and at the same time sublime and brilliant form, 1,400 years ago in the reign of Imam Ali has been implemented. In this paper, the importance and amount of political participation in their own social destiny according to the Quran and Nahj al-Balagha and interpretation and analysis of some Islamic scholars has been examined
۱. قرآن مجید.
۲. نهج البلاغه (۱۳۸۶)، ترجمه دشتی محمد، موسسه فرهنگی قدر ولایت.
۳. اسلامی، سیدحسین (۱۳۸۰)، حکومت دینی و حق انتقاد، تهران، مرکز بازشناسی اسلام و ایران.
۴. آبراکسی، نیکلاس و دیگران (۱۳۷۶)، فرهنگ جامعه شناسی، ترجمه حسن پویان، تهران، نشر سو.
۵. آزاد ارامکی، تقی ۱۳۷۶، «مشارکت و توسعه اقتصادی ـ اجتماعی»، تهران، مجله فرهنگ و توسعه، سال دوم، شماره 10.
۶. آقابخشی،علی و مینو افشاری راد (۱۳۸۶)، فرهنگ و علوم سیاسی، تهران، نشر چاپار.
۷. بابایی، محبوبه، تحولات فرآیند مشارکت زنان روستایی ایران در گذر به جامعه صنعتی (گردهمایی زنان).
۸. بشیریه، حسین (۱۳۸۰)، درس‌های دموکراسی برای همه، تهران، نشر نگاه معاصر.
۹. تبریزی، محسن ۱۳۷۵، «بیگانگی مانعی برای مشارکت و توسعه ملی، بررسی رابطه میان بیگانگی و مشارکت اجتماعی ـ سیاسی».
۱۰. جوادی آملی، عبدالله (۱۳۸۷)، نسبت دین و دنیا (بررسی و نقد نظریه سکولاریسم)، قم، مرکز نشر اسراء.
۱۱. درخشه، جلال (۱۳۷۸)، گفتارهایی درباره انقلاب اسلامی، تهران،دانشگاه امام صادق.
۱۲. دهخدا، علی اکبر (۱۳۸۵)، لغت‌نامه، فرهنگ متوسط دهخدا، ج2، تهران، دانشگاه تهران، موسسه لغت‌نامه دهخدا.
۱۳. رضایی، عبدالعلی، «مشارکت اجتماعی: وسیله یا هدف»،تهران، اطلاعات سیاسی و اقتصادی، سال یازدهم، شماره اول و دوم.
۱۴. رودی، کارلتون کلایمرو دیگران (۱۳۵۱)، آشنایی با علم سیاست، ج1،ترجمه بهرام ملکوتی، تهران کتاب‌های سیمرغ.
۱۵. سجادی، سید عبدالقیوم (۱۳۸۲)، مبانی تحزب در اندیشه سیاسی اسلام، قم، بوستان کتاب.
۱۶. طباطبائی موتمنی، منوچهر (۱۳۷۰)، آزادی‌های عمومی و حقوق بشر،تهران،انتشارات دانشگاه تهران.
۱۷. طوسی، خواجه نصیرالدین (۱۳۷۰)، کشف المراد در شرح تجریدالاعتقاد، ترجمه و شرح ابوالحسن شعرانی، انتشارات اسلامیه.
۱۸. علی زاده، حسن (۱۳۷۷)، فرهنگ خاص علوم سیاسی، تهران، نشر روزنه.
۱۹. عمید زنجانی، عباسعلی (۱۳۷۷)، ابعاد فقهی مشارکت سیاسی(مجموعه مقالات مشارکت سیاسی)، به اهتمام علی‌اکبر علیخانی، تهران، انتشارات سفیر.
۲۰. فولادیان، مجید و احمد رمضانی فرخند (۱۳۸۷)، نظریه‌ها و پارادایم‌های مشارکت در جامعه‌شناسی، مشهد، نشر سخن‌گستر.
۲۱. قدیمی، سیدعباس (۱۳۸۷)، مبانی فقهی و کلامی تحزب (مجموعه مقالات تحزب و توسعه سیاسی)، تهران، انتشارات همشهری.
۲۲. قوام، عبدالعلی (۱۳۷۱)، توسعه سیاسی و تحول اداری، تهران: قومیس.
۲۳. کرمی، سعید (۱۳۸۲)، رسانه‌ها و راه‌های تقویت مشارکت مردم در صحنه‌های سیاسی و اجتماعی، قم، بوستان کتاب.
۲۴. مشکور، محمدجواد (۱۳۶۸)، سیر کلام در فرق اسلام، تهران، انتشارات شرق.
۲۵. مصباح یزدی، محمد تقی (۱۳۷۹)، حکومت اسلامی و ولایت فقیه، شرکت چاپ و نشر بین الملل، تهران.
۲۶. مصباح، یزدی (۱۳۷۷)، حقوق و سیاست در قرآن، قم، موسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی.
۲۷. معین، محمد (۱۳۸۸)، فرهنگ فارسی معین، تهران، نشر اشجع