The religious approach of Darul Uloom Deoband in Afghanistan
Subject Areas : Islamic theology
razieh beik khorasani
1
()
sina foroozesh
2
()
javad heravi
3
()
Keywords: Deoband, Wahhabism, Taliban, Pakistan and Afghanistan,
Abstract :
The approach of Darul Uloom Deoband goes back to the religious thought of three personalities: Shah Wali Allah Dehlavi, Shah Abdul Aziz Dehlavi and Seyyed Ahmad Barili. The name of this Darul Uloom is taken from the city of Deoband and it was founded on May 30, 1867 by Maulana Muhammad Qasim Nanotoi and Rashid Ahmad Gangohi in Saharanpur district, located 150 kilometers north of Delhi. The problem of the present research is, since when the Deobandi approach was formed in Afghanistan and which factors have played a role in the spread of Deobandiism among the people of that country? In this article, the main claim is that the influence of the Deobandi approach has played a significant role in the religious extremism of the Afghan people and has threatened their religious tolerance. This research aims to collect data with the qualitative method and the method of description and analysis. The author has come to the conclusion that Afghans were among its main students since the establishment of Darul Uloom Deoband. At the end of the first year of establishment of Deoband, the number of students reached 78, 58 of them were Afghans and Punjabis. The occupation of Afghanistan by the former Soviet Union and the jihad against them caused the religiosity of the Afghan people to merge with the ideology of the Mujahideen of Arabia, the Brotherhood of Egypt, and the Deobandis of Pakistan, leading to a new approach to religiosity. Currently, the Taliban consider their religious approach to be influenced by Deoband and consider themselves to be the followers of Deoband's Jihadi teachings, and from the position of the religious government, they are seeking to implement the rules of religion.
ابو عبدالله، یاقوت حموی، (بی‌تا) معجم البلدان، بیروت: دار صادر، ج2.
احمدی منش، محمد، (1392) «نگاهی به تاریخ مکتب دیوبندی؛ از آغاز تا امروز»، نشر مرکز اسناد مجلس شورای اسلامی.
امیری، علی، امیری، علی، (1392) خرد آواره؛ ظهور و زوال عقلانیت در جهان اسلام، کابل: انتشارات امیری.
اکرم عارفی، محمد، (بهار 1376) «مبانی مذهبی و قومی طالبان»، ضمیمه‌ی فصلنامه علوم سیاسی دانشگاه باقرالعلوم، شماره 4.
حسن، مشیر، (1367) جنبش‌های اسلامی و گرایش‌های قومی در مستعمره هند، ترجمه حسن لاهوتی، مشهد: انشتارات قدس رضوی.
حسین علی یزدانی و دیگران، (1370) صحنه‌های خونینی از تاریخ تشیع در افغانستان از 1250-1320، مشهد: یزدانی.
خامنه‌ای، سید علی، (1347) مسلمانان در نهضت آزادی هندوستان، تهران: آسیا.
خواتی، محمد شفق، (زمستان 1398) «طالبانیسم؛ دگردیسی از حنفیت خراسانی به سلفیت افغانستانی»، فصلنامه اندیشه معاصر، شماره 18.
خزایی، حسین، (1386) شبه‌مدرن گرایی در رفتار مقامات پهلوی، زمانه، شماره 57.
دهلوی، شاه ولی الله، (1170ق) ازالة الخفاء فی خلافه الخلفاء، بی‌جا، بی‌نا.
رضوی، سید محبوب، (بی‌تا) تاریخ دیوبند، دیوبند: نشرات اداره تاریخ دیوبند.
رشید، احمد، اسلام، (1379) نفت و بازی بزرگ جدید، مترجمان اسدالله شفائی و صادق باقری، تهران: دانش هستی.
شیرازی، مهران، (زمستان 1396) «ساختار دیوبندیه در شبه قاره هند»، مطالعات راهبردی جهان اسلام، شماره 72.
شفیعی، نوذر؛ ثالثی و دیگران، (تابستان ۱۳۸۹،) «بسترها و زمینه‌های موثر در تکوین و گسترش طالبان پاکستانی»، ضمیمه فصلنامه آفاق امنیت، شماره ۷.
صفری، میثم، (تابستان 1393) «تکفیر از دیدگاه بزرگان دیوبند»، سراج منیر، سال4، شماره14.
عباس‌زاده فتح‌آبادی، مهدی، (بهمن ۱۳۸۷) «تجاوز نیرو‌های شوروی به افغانستان سر برآوردن القاعده»، ضمیمۀ ماهنامه اطلاعات سیاسی، شماره ۲۵۷.
علی محمد طرفداری و دیگران، (زمستان 1392) «میراث سیاسی و اجتماعی دارالعلوم دیوبند و نهضت دیوبندیه در شبه قاره هند»، مطالعات علوم تاریخی خوارزمی، شماره 1.
غلامی، رضا، (۱۳۹۴) تاریخ خلافت مدرن، تهران: آوای مکتوب.
فرمانیان، مهدی، (تابستان 1382) «شبه قاره هند؛ دیوبندیه، بریلویه و رابطه آن‌ها با وهابیت»، پژوهشنامه حکمت و فلسفه اسلامی، شماره 6.
قاسمی، محمد طیب، (1382) «گزارش سفر افغانستان در پرتو پیوستگی‌های دینی و عرفانی دارالعلوم دئوبند»، ترجمه نذیر احمد سلامی، قم: چاپ غلام حسین جهان تیغ.
لسترینج، گای، (1393) جغرافیایی تاریخی سرزمین‌های خلافت شرقی، ترجمه محمود عرفان، تهران: انتشارات علمی و فرهنگی.
لاپیدوس، آیرا ماروین، (1393) تاریخ جوامع اسلامی، ترجمه محسن مدیر شانه چی، تهران: آستان قدس رضوی، ج2.
میشائیل پولی و خالد دوران، (1380) بن لادن کیست؟، ترجمه مهشید میر معزی، تهران: نشر روزنه.
ناظمیان فرد، علی، (زمستان 1390) «دارالعلوم دیوبند؛ زمینه‌ها و راهبردها»، علوم سیاسی، مطالعات شبه قاره، شماره 9.
نهرو، جواهر لعل، (1350) کشف هند، ترجمه محمود تفضلی، تهران: امیر کبیر، ص 575.
نظری، محمدعلی، (پاییز ۱۳۹۳) «اسلام‌گرایان در افغانستان، ویژگی‌ها و چالش‌ها» ضمیمۀ فصلنامه علوم سیاسی پژوهش‌های منطقه‌ای، شماره ۱۳.
نداف، عماد، (1381) اسامه بن لادن؛ یک نفر از یک ملیارد، تهران: نشر عابد.
هاردی، پی، (1369) مسلمانان هند بریتانیا، ترجمه حسن لاهوتی، مشهد: قدس رضوی.
Ahmad, Muin, (1993) Silken Letters, Allahabad: Nehru Publication.
Metcalf, Barba Daly, (1860-1900) Islamic Revival in British India: Deoband, New Delhi: Oxford University, 1982.
Manzar, Muneer, (1974), Islamic Education in India, New Delhi: Vikasa Publishing House.
Rizvi, Mahbub, (1982), History of Deoband, Calcutta: Sushilal Press.
8am.afhttps://8am.af/the cost of twenty years of war in Afghanistan.
نوع مقاله: پژوهشی
صفحات 28 ـ ۷
رویکرد دینی دارالعلوم دیوبند در افغانستان
راضیه بیک خراسانی 1
سینا فروزش 2
جواد هروی 3
|
رویکرد دارالعلوم دیوبند بر می‌گردد به اندیشه‌ای دینی سه شخصیت: شاه ولی الله دهلوی، شاه عبدالعزیز دهلوی و سید احمد باریلی. نام این دارالعلوم از شهر دیوبند گرفته شده و در 3۰ می ۱۸۶۷، توسط مولانا محمد قاسم نانوتوی و رشید احمد گنگوهی در ناحیه سهارنپور، واقع در 150 کیلو‌متری شمال دهلی بنا نهاده شد. مسأله پژوهش حاضر این است که از چه زمانی رویکرد دیوبندی در افغانستان شکل گرفت و کدام عوامل در گسترش دیوبندی‌گری در میان مردم آن کشور نقش داشته است؟ در این نوشتار مدعای اصلی مورد نظر این است که نفوذ رویکرد دیوبندی نقش قابل ملاحظه در افراطی‌گری دینی مردم افغانستان داشته و تسامح دینی آنان را تهدید کرده است. این پژوهش با روش کیفی و شیوه‌ی توصیف و تحلیل در پی گردآوری داده‌ها می‌باشد. نگارنده در برخورد به مراجع مختلف دربارة دارالعلوم دیوبند به این نتیجه رسیده است که افغانستانی‌ها از زمان تأسیس دارالعلوم دیوبند جزء طلاب اصلی آن به شمار می‌رفتند. در پایان اولین سال تأسیس دیوبند که تعداد طلاب به 78 نفر می‌رسید 58 تن آن افغانستانی و پنجابی بودند. اشغال افغانستان توسط شوروی سابق و جهاد علیه آنان باعث گردید دینداری مردم افغانستان با ایدیولوژی مجاهدان عربستان، اخوانی‌های مصر و دیوبندی‌های پاکستان پیوند بخورد و به رویکرد جدیدی از دینداری بی‌انجامد. در حال حاضر، طالبان رویکرد دینی خود را متأثر از دیوبند و خود را راه‌روان تعالیم دیوبندی از نوع جهادی آن می‌دانند و از جایگاه حکومت دینی در پی اجراء احکام دین‌اند.
واژگان کلیدی
[1] . دانشجوی دکتری گروه تاریخ اسلام،واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.
Email: raziehbeik@gmail.com
[2] . دانشیار گروه تاریخ اسلام، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران. (نویسنده مسئول)
Email: sinaforoozesh@gmail.com
[3] . دانشیار گروه تاریخ اسلام، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.
Email: mr.javadheravi@gmail.com
تاریخ دریافت: 20/5/1402 پذیرش نهایی: 13/8/1402